NASTO PPA: យុវជនគួរតែគិតគូរអភិវឌ្ឍសហគន៍របស់ខ្លួន ជាជាងនាំគ្នាមកធ្វើការនៅទីក្រុង

កសិករកំពុងឲ្យចំណីត្រី

កម្ពុជាគឺជាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ដែលពឹងអាស្រ័យភាគច្រើនលើ វិស័យ កសិកម្ម ហើយយុវជនក៏ជាកម្លាំងស្នូលក្នុងការជំរុញកំណើនសេដ្ឋកិច្ចជាតិផង ដែរ។ យុវជនមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការអភិវឌ្ឍសហគមន៍តាមរយៈចូលរួមកិច្ច ប្រជុំ រាយការណ៍ពីស្ថានភាពរបស់សហគមន៍ ផ្ដល់មតិយោបល់ ចូលរួមការបោះឆ្នោត ធ្វើជាភ្នាក់ងារផ្សព្វផ្សាយ និងសកម្មភាពផ្សេងៗ។

ប្រសិនបើសហគមន៍បាត់បង់កម្លាំងស្នូលទាំង នេះ ពួកគេនឹងខ្វះធនធានមួយផ្នែកធំ ដូចជា កម្លាំងពលកម្ម សុវត្ថិភាព និងផ្សព្វផ្សាយជាដើម។ វាអាចប៉ះពាល់ដល់សន្ទុះសេដ្ឋកិច្ចជាតិ និងការអភិវឌ្ឍសហគមន៍ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ នេះបើយោងតាមសម្ដីរបស់លោក អឿ សំអាត ជាប្រធានអនុវត្ដគម្រោងរបស់សហគមន៍ជួយស្រុកកំណើតយើង។

ឧទាហរណ៍ យុវជន ឡឹវ វី ជានិស្សិតទើបបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទកសិកម្ម ផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចកសិកម្ម និងអភិវឌ្ឍន៍ជនបទ បាននិងកំពុងរៀបចំគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍សហគមន៍របស់ខ្លួន តាមរយៈការអនុវត្ដចំណេះដឹងពីសាលា និងអង្គការ រួមទាំងបទពិសោធ មកចែករំលែកដល់សហគមន៍របស់លោក ដោយសារតែលោកមើលឃើញពីកង្វះខាតជាច្រើនក្នុងវិស័យកសិកម្មមួយនេះ។ ដូច្នេះ លោកបានបង្កើតបណ្ដាញកសិករមួយឡើងដើម្បីចែករំលែកបច្ចេកទេសក្នុងការ ធ្វើស្រែចម្ការ និងកំណត់តម្លៃកសិផលជាដើម។

នៅពេលដែលយុវជន នាំគ្នាស្ពាយបង្វេចចេញពីស្រុកកំណើតមករកការងារនៅភ្នំពេញ និងធ្វើចំណាកស្រុកទៅក្រៅប្រទេស ក្រុមគ្រួសារអាចនឹងប្រឈមបញ្ហាផងដែរ។ ជាក់ស្ដែង អ្នកស្រី ម៉ៅ អាយុ៥៣ឆ្នាំមកពីខេត្ដព្រៃវែង មានកូន៤នាក់ទៅធ្វើការងារនៅភ្នំពេញ ត្រូវទទួលបន្ទុករ៉ាប់រងការងារស្រែចម្ការតែ២នាក់ប្ដីប្រពន្ធ ក្រោយពីកូនៗនាំគ្នាទៅធ្វើការនៅទីក្រុងអស់។

អ្នកស្រីបាន ត្អូញត្អែរថា៖ «ខ្ញុំចាស់ហើយ នៅពេលកូនទៅបាត់អស់ រដូវប្រាំងក្ដៅពេក អត់ទឹកធ្វើស្រែ អត់មានអ្នកជំនួសដៃជើងជួយបាចទឹកបញ្ចូលស្រែ ហើយនៅរដូវវស្សាវិញ ទឹកលិចសន្ទូងងាប់អស់ពីព្រោះខ្វះអ្នកលើកទំនប់»។

ស្រដៀង គ្នាដែរ លោក គឹម សាន អាយុ៦៨ឆ្នាំ មានកូន២នាក់ ដែលជាកសិករនៅស្រុកសង្កែ ខេត្ដបាត់ដំបង ក៏ជួបការលំបាកក្នុងការបង្កបង្កើនផលតែ២នាក់តា និងយាយដែរ ក្រោយពីកូនប្រុសរបស់ពួកគាត់ចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យ និងកូនស្រីរៀបការរួចមក។ លោកទាំងពីរកាន់តែចាស់ គ្មានអ្នកណាជួយការងារកាប់គាស់ ធ្វើស្រែចម្ការដែលនេះជាបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដែលពួកគាត់ត្រូវ ប្រឈម។

ដោយសារតែមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងកិច្ចការលំបាកប្រចាំ ថ្ងៃ កសិករចំណាស់រូបនេះ គ្មានលទ្ធភាពដាំដុះគ្រប់ដីរបស់គាត់ទាំងអស់ទេ។

ប្រសិនបើនៅ តាមសហគមន៍ភាគច្រើនខ្វះកម្លាំងចលករដ៏សំខាន់ក្នុងការបង្កបង្កើន ផល ចុះហេតុអ្វីបានយុវជនយើង ត្រូវនាំគ្នារត់មករកការងារនៅទីក្រុង និងធ្វើចំណាកស្រុក? ហើយតើយើងគួរតែមានដំណោះស្រាយយ៉ាងដូចម្ដេច?

ប្រាកដជាមានមូល ហេតុរបស់ពួកគេ ដូចជា យុវជន រី រឿន ជាកម្មករសំណង់ម្នាក់ បានពន្យល់ប្រាប់ពីមូលហេតុដែលលោកមកធ្វើការនៅភ្នំពេញថា៖ «មកដល់ទីនេះ ខ្ញុំអាចរកប្រាក់កម្រៃបានច្រើនគួរសមបើធៀបនឹងកាលពេលដែលខ្ញុំ នៅស្រុកធ្វើស្រែចម្ការ។ យ៉ាងណាមិញ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំនៅតែជាអ្នកមើលការខុសត្រូវស្រែចម្ការដដែល ប្រសិនបើខ្ញុំមិននៅទីនោះ»។

រឿន គឺជាយុវជនម្នាកក្នុងបណ្ដាយុវជនជាច្រើននាក់ទៀតដែលមករកការងារ ក្នុងរាជធានី និងធ្វើចំណាកស្រុកទៅក្រៅប្រទេស។ បើយោងតាមរបាយការណ៍ស្រាវជ្រាវស្តីពីការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅរបស់ ប្រជាជនកម្ពុជាពីតំបន់ជនបទទៅតំបន់ទីប្រជុំជន ឆ្នាំ២០១១ ដែលត្រូវបានធ្វើឡើងដោយក្រសួងផែនការ និងអង្គការមូលនិធិសហប្រជាជាតិសម្រាប់ប្រជាជនប្រចាំប្រទេស កម្ពុជា (UNFPA) ដែលចុះផ្សាយកាលពីព្រឹកថ្ងៃទី៣ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១២បានបង្ហាញថា ប្រជាជននៅជនបទប្រមាណជា ៥០ភាគរយ បានចាកចេញពីស្រុកភូមិនៅជនបទចូលមករស់នៅរាជធានីភ្នំពេញ។

លទ្ធផល នៃការសិក្សាស្រាជ្រាវនេះ ក៏បានបង្ហាញទៀតថា ក្នុងចំណោមយុវជនធ្វើចំណាកស្រុកភាគច្រើន ជាមានអាយុពី១៥ទៅ២៩ឆ្នាំ។ នេះជាមូលហេតុមួយ ដែលធ្វើឲ្យអត្រាមនុស្សចាស់នៅក្នុងភូមិកាន់តែមានកម្រិតខ្ពស់។ ការបន្លាស់ទីពីភូមិស្រុកកំណើតមករកការងារធ្វើនៅទីក្រុងភ្នំពេញ នេះ បានក្លាយជាក្តីបារម្ភមួយដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់ចំពោះប្រទេស យើងទាំងមូល ពិសេសនៅជនបទ។

ទាក់ទិននឹងបញ្ហានេះ លោក សំអាត បានលើកនូវដំណោះស្រាយថាសមាគមន៍របស់លោក បាននិងកំពុងចូលរួមជួយទប់ស្កាត់ចលនាបន្លាស់ទីរបស់យុវជន តាមរយៈការអប់រំផ្លូវចិត្ត ផ្តល់ការប្រឹក្សា និងពន្យល់ណែនាំទៅដល់យុវជនអំពីបញ្ហាដែលនឹងត្រូវប្រឈមនៅពេល ពួកគេសម្រេចចិត្ដធ្វើចំណាកស្រុក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយលោកក៏បានសំណូមពរដល់យុវជនឲ្យគិតគូរពីការ អភិវឌ្ឍសហគមន៍របស់ខ្លួន ជាជាងការធ្វើចំណាកស្រុកដ៏ប្រថុយប្រថានដែលអាចទទួលបានមកវិញ នូវលទ្ធផលអវិជ្ជមាន។

ការស្វែងរកការងារល្អធ្វើ ឬការសិក្សាដើម្បីអនាគតរបស់យើងគឺជារឿងលើសពីសំខាន់សម្រាប់ជីវិត មនុស្សម្នាក់ៗ ប៉ុន្តែយើងគួរតែចងចាំថា យើងតែងតែមានភារកិច្ចជាប់ខ្លួនក្នុងការអភិវឌ្ឍសហគមន៍តាមរយៈការ ចូលរួមជួយសង្គមជាតិយើង ពីព្រោះប្រទេសជាតិត្រូវការធនធានមនុស្ស។ មិនខុសគ្នានោះដែរ ភូមិស្រុករបស់យើងត្រូវការកម្លាំង និងធនធានមនុស្សជាខ្លាំងសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍ។ការអភិវឌ្ឍនេះ ត្រូវការទាំងកម្លាំងរបស់យុវជនដែលជាដៃជើងមិនអាចខ្វះបាន និងកម្លាំងរបស់មនុស្សចាស់ដែលជាខួរក្បាល៕

ប្រភព ៖ ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍

Wednesday, September 26, 2012

យុវជនគួរតែគិតគូរអភិវឌ្ឍសហគន៍របស់ខ្លួន ជាជាងនាំគ្នាមកធ្វើការនៅទីក្រុង

No comments:

Post a Comment