ធម្មជាតិរបស់មនុស្ស ការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា
តែងតែធ្វើឡើងតាមរយៈការប្រើភាសានិយាយស្តី
ហើយចំពោះភាសាខ្មែរដូចគ្នាវិញ ការនិយាយប្រែប្រួលទៅតាមតំបន់
ដែលខ្លះនិយាយលឿន យឺត បែបរដឺនៗ
និងខ្លះទៀតនិយាយខ្មែរបែបប៉ៃឡាំៗដូចខ្មែរកម្ពុជាក្រោម។
ចុះហេតុអ្វីបានជាយុវជនសម័យទំនើបមួយចំនួន
បែរជាខំនិយាយភាសាជាតិឯងរបៀបរដិបរដុប
ឲ្យដូចជនជាតិបរទេសរៀននិយាយភាសាខ្មែរទៅវិញ?
ចាប់តាំងពី
កម្ពុជាប្រតិបតិ្ដទីផ្សារសេរីនៅឆ្នាំ១៩៩០មក
រដ្ឋាភិបាលបានបើកចំហឲ្យពលរដ្ឋខ្មែរសិក្សាភាសាបរទេសយ៉ាងទូលំ
ទូលាយ ទៅតាមចំណូលចិត្ដរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ។ ទោះបីជាលោកគ្រូ
អ្នកគ្រូមួយចំនួនគ្រាន់តែចេះបង្រៀនភាសាបរទេសតៗគ្នាក៏ ដោយ
ក៏អ្នកទាំងនោះចេះតែបង្រៀនមួយរយៈសិន
ដើម្បីបំពេញតម្រូវការទីផ្សារការងារដែលត្រូវការភាសាបរទេស។
បច្ចុប្បន្ន
នេះ
ការសិក្សាភាសាបរទេសរបស់យុវវ័យកាន់តែមានសន្ទុះរីកចម្រើនខ្លាំង
ឡើងៗ ដែលទន់អណ្តាតស្រួលគន្លាស់ជាងមនុស្សចាស់
រហូតដល់ពេលខ្លះខិតខំកាច់តុងភាសាគេជ្រុលពេក
អ្នកទាំងនោះទៅជានិយាយភាសាខ្មែរខ្លួនឯងមិនច្បាស់ទៅវិញ។
ជាពិសេស អ្នកដែលបានចុះទៅធ្វើកម្មសិក្សានៅក្រៅប្រទេសម្តងម្កាល
តែងតែខិតខំកាច់ស្ទីលតាំងពីអត្តចរិតជ្រុលហួសហេតុ
ហើយអ្នកខ្លះទៀតដើរពើងទ្រូងរហូតដល់ឃើញមិត្តភក្ដិ
ឬអ្នកល្មមៗមិនស្មើនឹងខ្លួនទេ។
ឯអ្នកខ្លះទៀតគ្រាន់តែចេះភាសាបរទេសមួយមុខប៉ុណ្ណឹង
ធ្វើឫកដូចជាអស្ចារ្យ អ៊ីចឹង។
ប្រសិនបើពួកគេមានសង្សារជាជនបរទេសទៀតផងនោះ
គឺហាក់ដូចបានហោះឡើងទៅលើមេឃអ៊ីចឹង ដែលមើលមកខ្មែរដូចគ្នា
ឬមិត្តភក្ដិលែងចង់ស្គាល់គ្នាហើយ។
ចំណែកឯបរទេសនិយមជ្រុលមួយ
ចំនួនទៀត ខិតខំនិយាយបែបរដិបរដុប
ត្រដិតៗទៅតាមស្ទីលជនបរទេសដែលរៀននិយាយភាសាខ្មែរ
ដែលធ្លាប់តែនិយាយច្បាស់សោះហ្នឹង
ទៅជានិយាយស្តាប់មិនបានទៅវិញ។ ខ្ញុំចេះតែឆ្ងល់ថា
ចុះហេតុអ្វីបានជាពួកគេនិយាយបែបនេះ?
តើនេះមកពីរៀនភាសាគេច្រើនពេកទើបនិយាយភាសាខ្មែរខ្លួនឯងមិន
ត្រូវ? ឬក៏អ្នកទាំងនោះប្រហែលជាចង់បង្ហាញថា
ចេះវិជ្ជាគុនភាសាបរទេសច្រើន?
ពេលខ្លះ ដល់ពេលនិយម
ភាសាបរទេសជ្រុល ឲ្យតែមតិយោបល់របស់ជនបរទេស
គឺសុទ្ធតែត្រូវទាំងងងឹតងងុល ពោលគឺ «Yes!!!» «OK!!!»។
រីឯគំនិតរបស់ខ្មែរគ្នាឯងវិញ គឺសុទ្ធតែខុស មិនសមហេតុសមផល។
ហើយអ្នកខ្លះទៀត ថែមទាំងមិនយកត្រចៀកស្តាប់ទៀតផង
បើអ្នកណាម្នាក់និយាយភាសាខ្មែរជាមួយខ្លួន។ លើសពីនេះទៀត
បុគ្គលមួយចំនួន លែងចង់អានអក្សរខ្មែរ
សូម្បីតែវាយកុំព្យូទ័រក៏មិនអាចវាយអក្សរខ្មែរយូនីកូដបានដែរ
គឺចេះតែវាយភាសាបរទេសតែប៉ុណ្ណោះ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត
ចំពោះអ្នកចេះភាសាខ្លាំងជ្រុលពេកទៅ
នៅពេលឡើងធ្វើបទបង្ហាញក្នុងសិក្ខាសាលា
ឬក៏ប្រជុំជាមួយភ្ញៀវជាតិ និងអន្តរជាតិម្តងៗ
ពួកគេនិយាយទៅកាន់សិក្ខាកាមដែលចូលរួមនោះថា៖
«សួស្តីអ្នកទាំងអស់គ្នា!» ដែលភាសាអង់គ្លេសហៅថា៖ «Hello
everybody!» នោះ
ដោយមិនគិតថាអ្នកចូលរួមនោះចាស់ឬក៏ក្មេងជាងខ្លួនឡើយ។
ទំាងនេះគឺផ្ទុយទៅនឹងវប្បធម៌ខ្មែរដែលចេះគោរពចាស់ទុំ ស្គាល់បង
ស្គាល់ប្អូន និងអ្នកមានបុណ្យសក្តិតូចធំ។
ឧទាហរណ៍ពីទម្លាប់និយាយស្ដីល្អៗ នៅបណ្តាក្រសួងមន្ទីរនានា
យ៉ាងហោចណាស់ ពួកគាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមគោរពលោក-លោកស្រី
ដែលមានវត្តមាននៅទីនេះ!»។
ឧទាហរណ៍មួយទៀត
យុវវ័យដែលនិយមភាសាបរទេសខ្លះប្អូនខ្ញុំដល់ទៅ៥ ទៅ១០ឆ្នាំ
ពេលសួរខ្ញុំថា៖ «សុប្រាជ្ញ ធ្វើការនៅទីណាឥឡូវ?» មានន័យថា
គាត់នឹងខ្ញុំមានអាយុស្មើគ្នា។ លែងមានបង លែងមានប្អូនអស់រលីង។
ឯឪពុកម្តាយសម័យថ្មីខ្លះទៀត
ថែមទាំងមិនឲ្យកូនរៀនភាសាខ្មែរខ្លួនឯងទៀតផង។
ទាំងនេះហើយគេហៅថាសម័យកាលនៃភាសាបរទេសនិយម ខ្មែរមិនចំខ្មែរ
បរទេសមិនចំបរទេស។
តាមពិតទៅ យុវវ័យដែលចាយរាង
ប្រើភាសាបរទេសរដិបរដុបមួយចំនួននោះគឺបានតែនិយាយល្អមើលទេ
ប៉ុន្ដែមិនល្អហូបនោះទេ គឺសរសេរមើលមិនសូវយល់ ស្តាប់មិនសូវបាន
និងប្រើការមិនកើត។ បើនិយាយទាក់ទងទៅនឹងភាសាបច្ចេកទេសវិញ
គឺធ្វើភ្នែកឡឺនឡង់ៗ។
គួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែរថា
សកម្មភាពរបស់យុវជនដែលខំប្រឹងនិយាយភាសាខ្មែរខ្លួនឯងបែររដិប
រដុប រតាក់រតុបនេះ
គឺផ្ទុយទៅនឹងឥរិយាបថរបស់កូនជនអន្តោប្រវេសន៍ទាំងស្របច្បាប់
ទាំងខុសច្បាប់ ដូចជាជនជាតិ ចិន និងវៀតណាម
ដែលពួកគេខំរៀននិយាយភាសាខ្មែរឡើងរ៉ិល។
បើពួកគេចាប់កំណើតនៅស្រុកខ្មែរទៀត
ពួកគេនិយាយខ្មែរច្បាស់ក្រឡែតលែងដឹងថា
ពួកគេជាជនអន្តោប្រវេសន៍ហើយ។ យ៉ាងណាមិញ
នៅពេលដែលយុវជនខ្មែរខ្លួនឯង
ខំនិយាយភាសាខ្មែរខ្លួនឯងរតាក់រតុប បរទេសនិយម
ភ្លេចថាខ្លួនឯងជាអ្នកណា?
ដូចមានសុភាសិតមួយបានប្រដែប្រដៅកូនខ្មែររបស់លោកកវី ក្រម
ង៉ុយថា៖ «កុំដៀលអ្នកស្រែ ត្រកូលឯងខ្មែរ កុំប្រែក្រឡាស់!...»។
សរុប
មក យើងទទួលស្គាល់ថា វាគឺជាដំណាក់កាលនៃការវិវត្តភាសានិយាយ
និងភាសាបរទេស
ប៉ុន្តែក៏មិនត្រូវភ្លេចភាសាខ្មែរខ្លួនឯងរហូតដល់និយាយខ្មែរលែង
ច្បាស់នោះដែរ។ ដូច្នេះ ផលវិបាក
នឹងធ្លាក់ទៅលើយុវជនខ្លួនឯងដែលពួកគេមិនអាចប្រាស្រ័យការងារ
ល្អជាមួយអ្នកដទៃនៅក្នុងស្ថាប័ននានា
និងការសរសេរជាលិខិតស្នាមបែបបទរដ្ឋបាលដែលមានរចនាសម្ព័ន្ធ
ច្បាស់លាស់។ ជាងនេះទៅទៀត
យុវជនត្រូវតែគិតគូរឡើងវិញពីភាសាជាតិខ្លួនឯងផង ទំាងការសសេរ
ទាំងការនិយាយស្តី។ កុំភ្លេចថាខ្មែរមានវប្បធម៌
អរិយធម៌ល្អៗជាច្រើន៕
ប្រភព ៖ ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍
No comments:
Post a Comment