មុខរបរសុចរិតសុទ្ធតែជាការងារ ឬក៏អាជីវកម្មដ៏ត្រឹមត្រូវដែលខុសពីចោរឆក់ចោរប្លន់ទ្រព្យសម្បត្ដិអ្នកដទៃ។ យ៉ាងណាមិញ ប្រសិនបើអាជីវកម្មនោះ ប៉ះពាល់ទៅដល់បុគ្គលណាម្នាក់ ឬសង្គមជាតិទាំងមូលតើវាបានជះឥទ្ធិពលអ្វីខ្លះ?
យើងសង្កេតឃើញថា មុខរបរសុចរិតមួយចំនួនបែរជាត្រូវរងនូវការរិះគន់តាមរយៈសកម្មភាពអង្វរលន់តួនិងបង្ខំភ្ញៀវឲ្យទិញទំនិញរបស់ខ្លួនទៅវិញ។ នៅតាមរមណីយដ្ឋានមួយចំនួន អ្នកលក់ដើរតាមភ្ញៀវតាំងពីដើមផ្លូវរហូតដល់ចុងផ្លូវដោយខំអង្វរពួកគេឲ្យទិញទំនិញរបស់ខ្លួន។ ម្យ៉ាងវិញទៀត យើងឃើញមានក្មេងខ្លះដើរតាមសុំលុយ គក់ច្របាច់ស្មាចាប់ដៃចាប់ជើងបក់ផ្លិតនិងសម្ដែងសកម្មភាពផ្សេងៗដែលធ្វើឲ្យភ្ញៀវទេសចរទើសទាល់ចិត្តអស់អារម្មណ៍សប្បាយរីករាយរលីង។
ជាការពិតណាស់វាអាចជាមធ្យោបាយក្នុងការលក់ទំនិញប៉ុន្ដែវាមិនមែនធ្វើឲ្យភ្ញៀវដែលចង់ទៅកម្សាន្ដសប្បាយធុញទ្រាន់រង្គៀសចិត្ដនោះទេ។
លោក ហេង គង់ អាយុ៥៥ឆ្នាំ ជាប្រជាពលរដ្ឋម្នាក់បានឲ្យដឹងថាលោកពិតជាមិនពេញចិត្តក្នុងការចំណាយពេលវេលាដ៏មានតម្លៃរបស់លោកទៅដើរកម្សាន្ដនៅតាមរមណីយដ្ឋានដែលមានក្មេងសុំទាន ឬលក់របស់របរគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ទេ។ លោកបានលើកឡើងថា៖ «ខ្ញុំសុខចិត្តនៅផ្ទះវិញបើទៅដើរលេងនៅកន្លែងដែលពោរពេញទៅដោយក្មេងសុំទានឬអ្នកលក់រំខានចិត្ដបែបនោះ»។
រីឯកញ្ញា បុត្ត ពៅបុប្ផា អាយុ២៥ឆ្នាំ ក៏មិនស្វាគមន៍ចំពោះសកម្មភាពរំខានរបស់អ្នកលក់នៅតាមតំបន់ទេសចរណ៍មួយចំនួនដែរ។ កញ្ញាមិនចង់ស្ដាប់រឿងរ៉ាវកម្សត់ដែលអ្នកលក់តែងតែរ៉ាយរ៉ាប់ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យគេទិញទំនិញរបស់ខ្លួនឡើយខណៈដែលកញ្ញាកំពុងតែដើរលម្ហែកាយ។ កញ្ញាបានបញ្ជាក់ថា៖«ម្យ៉ាងវិញទៀត ខ្ញុំខ្លាចបាត់អីវ៉ាន់នៅពេលដែលពួកគេមកចោមរោមសុំឲ្យទិញនេះទិញនោះ»។
យើងទទួលស្គាល់ថា ភ្ញៀវទាំងអស់មិនសុទ្ធតែធុញទ្រាន់នឹងទង្វើរបស់អ្នកលក់ ក្មេងសុំទាន ឬក្មេងគក់ច្របាច់ឡើយប៉ុន្ដែអ្វីដែលពួកគេអត់ទ្រាំមិនបាននោះគឺជាសម្ដីដដែលៗគួរជ្រក់ជ្រីញដែលតែងតែបន្លឺថា៖ «បងជួយទិញមួយទៅជួយទិញមួយទៅជួយទិញមួយទៅ»។
កញ្ញាវង់ សុវណ្ណារម្យ អាយុ២២ឆ្នាំ បានបន្ទរថា៖ «ខ្ញុំមិនសូវចូលចិត្តអ្នកលក់អស់ទាំងនោះទេ ពីព្រោះពេលដែលប្រាប់គាត់ថាមិនទិញហើយគាត់នៅតែមិនព្រមទៅ ហើយបែរជានៅឈរទន្ទេញពាក្យដដែលៗដាក់ខ្ញុំទៀត»។កញ្ញាបន្តថា ពួកគេចូលចិត្តមករុំព័ទ្ធភ្ញៀវដែលគួរឲ្យព្រួយបារម្ភចំពោះទ្រព្យសម្បត្ដិផ្ទាល់ខ្លួន។
កញ្ញា វ័ន បញ្ញា វ័យ២០ឆ្នាំ បានបន្ថែមថា៖ «ពេលប្រាប់ថាអត់ទិញហើយនៅតែមិនទៅពិតជាគួរឲ្យធុញខ្លាំងណាស់ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តអ្នកដែលសាំញ៉ាំទេ»។
នៅពេលដែលទង្វើដ៏គួរឲ្យរំខាននោះត្រូវបានរិះគន់យើងក៏គួរតែមើលទៅលើកត្តាមួយចំនួនដែលអ្នកលក់ជួបប្រទះដែរ។ ជាក់ស្ដែង ប្អូនប្រុសកែវ ឧត្តម អាយុ១៥ឆ្នាំជាអ្នកដើរលក់ចង្រិតលីងបានប្រាប់ពីមូលហេតុផ្ទាល់ខ្លួនថា គ្រួសាររបស់ប្អូនក្រីក្រពេកបូករួមនឹងខ្លួនគ្មានចំណេះវិជ្ជាអ្វីជាទុនបន្ដិចណាសោះប្អូនប្រុសក៏សម្រេចចិត្ដមកប្រកបរបរនេះតែម្ដង។ប្អូនប្រុស ឧត្ដម បានលើកឡើងថា៖ «ដើម្បីឲ្យគេទិញទំនិញរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវខំអង្វរគេរហូតដល់ទន់ចិត្ដហើយទិញអីវ៉ាន់របស់ខ្ញុំទោះបីជាគេធុញទ្រាន់នឹងសម្ដីរបស់ខ្ញុំយ៉ាងណាក៏ដោយ»។
ស្រដៀងគ្នាដែរ កញ្ញាឌីណា អាយុ១៩ឆ្នាំជាអ្នកលក់ម្នាក់ទៀត បានប្រាប់ថាការសួរសុំ និងអង្វរគ្រាន់តែជាអ្វីដែលកញ្ញាអាចធ្វើបានដើម្បីឲ្យភ្ញៀវទិញទំនិញរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ កញ្ញារៀបរាប់ទាំងទឹកមុខរាបស្មើថា៖ «គ្មាននរណាម្នាក់ចង់ឲ្យគេស្អប់ ឬក៏ធុញទ្រាន់នោះទេ ប៉ុន្ដែព្រោះតែជីវភាពបូករួមនឹងគ្មានចំណេះវិជ្ជាទើបនាំឲ្យខ្ញុំចាប់យកការលក់បែបនេះ»។
ពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហាដ៏រំខានខាងលើនេះក្រសួងទេសចរណ៍បានចាត់វិធានការដើម្បីទប់ស្កាត់ការរំខានពីសំណាក់អ្នកលក់ក្មេងគក់ច្របាច់ និងអ្នកសុំទានផងដែរ។យោងតាមសម្ដីរបស់លោកហោ សារុនដែលជាអនុរដ្ឋលេខាធិការក្រសួងទេសចរណ៍បានឲ្យដឹងថា៖ «យើងព្យាយាមទប់ស្កាត់កុំឲ្យពួកគេរំខានដល់ភ្ញៀវទេសចរដែលពួកគេនាំគ្នាមកសុំទាន និងអាចឈានដល់ករណីលួចទៀតផង»។
លើសពីនេះទៅទៀតលោកសារុន បានអះអាងទៀតថា៖ «កាលពីពេលកន្លងមកក្រសួងទេសចរណ៍បានសហការជាមួយខាងអាជ្ញាធរដែនដីក្នុងរៀបចំមិនឲ្យកើតមានបញ្ហានេះតាមរយៈការប្រមូលក្មេងៗទាំងនោះទៅដាក់នៅមន្ទីរសង្គមកិច្ចប៉ុន្ដែវាហាក់ដូចជាការវែកចកក្នុងបឹងអ៊ីចឹងដែរ»៕
ប្រភព ៖ ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍
No comments:
Post a Comment